Ik ben Ali, ik ben 29 jaar oud en woon sinds 2015 in België. Ik kom uit Irak.
Globe Aroma is een Open Kunstenhuis. Hoe is uw interesse of passie voor kunst begonnen?
In het algemeen hou ik vooral van theater, omdat ik in 2013 op een kunstschool studeerde. Ik studeerde er voor 1 jaar. In 2014 heb ik mijn studies niet verder gezet omdat ik begon te werken en mijn broer hielp. Hij is apotheker. Het leven was toen moeilijk. Toch heb ik er altijd al van gehouden om mensen te helpen, mijn ouders te helpen.
Wat betekent Globe Aroma voor jou?
Ik ken Globe Aroma ongeveer 2 jaar. Er was een toneelstuk, genaamd ‘A Vos Scalpes’ naar waar ik ben komen kijken omdat ik me afvroeg wat Globe Aroma was. Ik was nieuwsgierig.
Ik zocht in mijn hoofd een beeld over Globe Aroma. Het lijkt op een schilderij, zoals ik er al heb gezien in musea. Ik kon het enkel bewonderen en “WAW” zeggen. Het schilderij heeft alle kleuren en je ziet al die kleuren in Globe Aroma. Ik zie alle landen hier, ik zie de kleur van Afrika, van Iran... Het is geweldig. Ik heb mensen leren kennen van Brazilië, van Colombië... Daarom is Globe Aroma belangrijk voor mij, omdat ik die kleuren en die cultuur zie. Er zijn zoveel verschillende soorten mensen zoals mensen zonder papieren, professionele mensen, grappige mensen, mensen die wel geld hebben,.. Alles vind je hier en we komen elkaar hier tegen. Globe Aroma zal voor altijd in mijn leven zijn, omdat ik hier gelijkheid en solidariteit terugvind.
Welke mensenrechten zijn voor u in het bijzonder belangrijk?
In heel mijn leven is solidariteit belangrijk. Wij leven samen en helpen de armen. Solidariteit zorgt voor gelijkheid. Zo is er geen racisme. Iedereen is vrij. Solidariteit is er ook voor iedereen. Ook voor diegenen zonder identiteitsbewijs, zonder papieren. Iedereen wil zijn eigen leven leiden. Om verder te gaan in het leven hebben we solidariteit nodig.
Hier in Globe Aroma zijn er geen verschillen, iedereen is gelijk. We eten samen en we praten over veel. Als ik vandaag de dag kijk naar de oorlog in Syrië, in Irak… word ik stil. Ik ben hier rustig en veilig, maar mijn familie daar kent geen solidariteit, geen zekerheid.
In 1948, na de oorlog, werd het Universele Verdrag van de Mensenrechten geschreven. De vrede was bedoeld voor iedereen, maar de vrede hier is niet de vrede ginder. Ik heb verdriet als ik denk aan Irak, Afrika. Vrede is niet alleen bedoeld voor de Verenigde Staten, of voor Europa of Canada, of wie dan ook. Het verdrag zou moeten gelden voor iedereen. Die solidariteit voor iedereen lijkt te vervagen of zal zelfs niet meer bestaan in de toekomst, ook al is ze neergeschreven. Dat komt misschien doordat mensen elke dag naar het tv-journaal kijken. Dat nieuws geeft niets weer over het gebrek aan solidariteit.
Vrede is niet alleen bedoelt voor hier of voor mij. Nee, ze geldt voor iedereen. Hoe kunnen wij goed leven en samen die solidariteit beleven? Mensen zeggen altijd dat het een politiek spel is, maar dat zou niet mogen. We hebben ook iemand nodig die zegt “Stop! Stop de oorlog in Irak en Syrië.” Waarom zouden we over solidariteit praten als een recht als dit niet geldt voor iedereen? We moeten mensen respecteren, omdat we samen moeten leven. Wij leven voor de vrede.